De Blaarkop staat bekend om het makkelijk afkalven, meestal zonder dat er interventie van de mens nodig is. Maar op iedere regel is een uitzondering, en vanmorgen hadden wij daarmee te maken. Maurits had al in de gaten dat de hoogdrachtige koe op het punt van bevallen stond, maar ook dat het niet heel makkelijk zou verlopen. Noem het intuitie, boerenverstand of ervaring: hij verwachtte dat er ofwel een tweeling in de koe zat, of dat het kalf erg groot zou zijn en mogelijk verkeerd zou liggen. Gisteren hadden we besloten dat we de koe zouden gaan vangen om haar in de stal te laten afkalven (bevallen). Waar wij in principe kiezen voor een zo natuurlijk mogelijke behandeling van onze koeien, laten wij de veiligheid en gezondheid van onze koeien daar niet de dupe van zijn. Oftewel: als het nodig is om in te grijpen, doen we dat.

Zware bevalling

Maar vanmorgen vroeg ging Maurits kijken bij de koe en hij zag dat het al begonnen was: de poten staken al uit. Maurits kwam snel weer thuis en vertelde mij dat hij gauw weer terug moest om te helpen bij de bevalling. En toen duurde en duurde het. Om iets na 10 uur kwam Maurits weer aangereden, net toen ik op mijn fiets wilde stappen om een kijkje te gaan nemen. Maurits zat uitgeteld in de auto, zwetend, zwaar ademend en met bebloede handen. 'Het leeft en het is een heel zwaar stierkalfje'. Hij heeft steeds weer achter de koe aan moeten rennen, terwijl hij probeerde het kalf er uit te trekken. Het zat vast en het kwam er niet vanzelf uit. De koe leek echter niet te begrijpen dat Maurits haar aan het helpen was. Samen hebben ze wel drie keer een marathon gelopen, zoals Maurits het beeldend omschrijft. Uiteindelijk gaf ze zich over en bleef ze rustig staan. Het kalf kon eruit. Gezond, groot en vitaal. 

Dr. Pol/Dr. Maurits

Maurits heeft snel wat gedronken en samen gingen we weer naar de koeien. Ze lagen bij elkaar, maar moederkoe was erg wankel op haar benen, ze zwalkte en zakte door haar achterpoten. Kwam wel weer overeind. Liep weg bij het kalf. Maurits heeft nog gevoeld of er wellicht nog een kalf in haar zat (Dr. Pol waardig), maar dat was gelukkig niet het geval. We hebben uiteindelijk even afstand genomen, moederkoe en kalf wat rust gegund. 

Moeder en zoon

Na een zeer welkome douche voor Maurits heeft hij de moederkoe, welke inmiddels weer stevig op haar poten stond, voorzichtig richting haar kalf gedreven, waarna ze aan haar zoon begon te snuffelen en likken. De natuur pakte het weer op. Zo zien wij onze taak: de natuur kan heel veel zelf, zo ook de koeien. Maar af en toe mogen we helpen en ondersteunen. Een dankbare taak. Vlak voor ik dit schreef ben ik nog even gaan kijken en daar trof ik een gezonde moeder en zoon (Hugo) aan. Wat een mooi gezicht!